czwartek, 23 lutego 2012

Clive Barker - Księgi Krwi I

Prędzej czy później musiał się tu pojawić. Clive Barker – bo o nim mowa to jeden z moich ulubionych twórców grozy. Twórców, ponieważ jest reżyserem i autorem scenariuszy („Hellraiser” – z którym się pewnie jeszcze tutaj spotkamy), autorem gier (Clive Barker’s Undying), powieściopisarzem („Potępieńcza gra”, „Imajica”) oraz autorem opowiadań („Księgi krwi”). Na każdym polu Barker dał się poznać jako twórca nietuzinkowy, operujący unikalnym stylem opowiadania. Świetnym wprowadzeniem w Barkerowski świat jest jego debiutancki cykl opowiadań „Księgi krwi”, na który składa się łącznie 6 tomów. Już pierwszy z nich to prawdziwa uczta dla miłośników  grozy.


„Każdy z nas jest księgą krwi/Gdziekolwiek nas otworzyć krwawimy” Tak zaczyna się pierwszy tom kultowej „Księgi krwi”. W pierwszym tomie zebrano 6 opowiadań, które poruszają różną tematykę, ale wszystkie łączy wyjątkowa oryginalność i bezkompromisowość w opisie kreowanej rzeczywistości. 

„Księga krwi” to historia, która stanowi wprowadzenie i swoistą ramę spinającą cały cykl. W warstwie fabularnej to pozornie historia jakich wiele. Do domu uznawanego za nawiedzony dr Florescu z Wydziału Parapsychologii Uniwersytetu Essex sprowadza medium -  Simona McNeala. W trakcie tygodni badań McNeal nawiązuje liczne kontakty z duchami jakie nawiedzają dom przy Tollington Place 65. Byłby to niewątpliwy sukces gdyby nie to, że McNeal jest aktorem i hochsztaplerem, a nie medium i bawi się zwodząc naukowców. Czy to znaczy, że domostwo nie kryje żadnych tajemnic? 

„Nocny pociąg z mięsem” druga historia w zbiorze to kawałek naprawdę pokręconej literatury, który doczekał się ekranizacji pod tym samym tytułem (nie wiem na ile dobrej – filmu nie widziałem). Nowy York obiega informacja o kolejnych ofiarach „Rzeźnika z metra”. Ofiary znajdowane są w metrze, a ich stan wskazuje, że ktoś tratuje je jak źródło pożywienia. Czy możliwe to w cywilizowanej metropolii? Co się za tym kryje przekona się wkrótce Leon Kaufmann, który na swoje nieszczęście miał pecha zasnąć w metrze w trakcie powrotu do domu…

„Yattering i Jack” to kolejny przykład nieskrępowanej wyobraźni Barkera. Yattering to pomniejszy demon, który podpadł samemu Beelzebubowi i za karę dostał niewdzięczne, ale wydaje się proste zdanie – doprowadzić Jacka Polo do utraty zmysłów. Zadanie tylko pozornie proste… Każdy miłośnik grozy widział i czytał wiele dzieł o nawiedzeniu. Uwierzcie, z taką historią jeszcze nie mieliście do czynienia!

„Blues świńskiej krwi” –Neil Redman, były policjant zatrudnia się w Ośrodku dla Młodocianych Przestępców. Ośrodek nie wyróżnia się specjalnie na tle innych tego rodzaju placówek - z jedną różnicą. Na jego terenie jest farma, gdzie poprzez pracę ma odbywać się resocjalizacja. Wychowankowie zachowują się dość dziwnie, a jeden z nich utrzymuje, że chłopak, który podobno wyjechał – Henessey, tak naprawdę pozostaje nadal na terenie ośrodka. Ale jak to możliwe i dlaczego nikt, łącznie z wychowawcami tego nie potwierdza. Co kryje się kryje na farmie?

„Seks, śmierć I światło gwiazd” – W upadającym teatrze „Elysium” Terry Calloway przygotowuje premierę „Wieczoru Trzech Króli”. Z każdym mijającym dniem Calloway ma co raz więcej obaw. Problemy finansowe i problemy z obsadą stawiają pod znakiem zapytania sukces sztuki. Wtedy pojawia się tajemniczy dżentelmen. Pan Lichfield, który podaje prosty sposób na sukces – jego żona w roli głównej. Ale kim jest Lichfield i co nim powoduje, że próbuje ratować upadający teatr. Już wkrótce Calloway będzie miał okazje się przekonać, bo premiera coraz bliżej…

„Pośród wzgórz. Miasta” to jedna z tych historii, które po prostu obezwładniają pomysłem. Nie zdradzę fabuły aby nie psuć czytelnikom zabawy. Ja w miarę czytania coraz bardziej musiałem schylać się po swoją szczękę. Wyjątkowa opowieść.

Sześć unikatowych historii składających się na pierwszy tom „Księgi krwi” to pozycje kultowe dla miłośników grozy. Mam nadzieję, że nie zawiodą czytelników, który po nie sięgną. Każde opowiadanie jest wyjątkowe, zaskakujące, przerażające i wywołujące obrzydzenie. Tak, te historie wywołują całą masę silnych emocji, ale tak powinno być w przypadku dobrej literatury. Dla każdego miłośnika horroru „Księga krwi”’ to pozycja obowiązkowa.

Jako post scriptum drobna uwaga. Niestety dla polskiego czytelnika „Księgi krwi” były wydane w Polsce lata temu przez Phantom Press i według mojej wiedzy nie doczekały się wznowienia, zatem stanowią swoisty biały kruk. Ja swój egzemplarz dostałem w prezencie, ale po angielsku, zatem jeżeli komuś uda się trafić na polską wersję to proszę się nie dziwić na inne tłumaczenie tytułów opowiadań. A jeżeli ktoś włada choć trochę językiem Szekspira, a nie uda mu się znaleźć polskiego egzemplarza to polecam czytanie nawet w oryginale. Zdecydowanie warto!

wtorek, 14 lutego 2012

Uncharted - Trylogia


Pod koniec 2007 roku pojawiła się na Playstation 3 gra, która miała być jednym z tytułów wspierających sprzedaż, wciąż krótko funkcjonującej na rynku konsoli Sony, przy jednoczesnym pokazaniu możliwości w niej drzemiących – Uncharted: Drake’s Fortune. Mimo, że gra nie jest stara to z obecnej perspektywy była wydawana w trochę innej epoce -  epoce sprzed medialnego szału jaki towarzyszy teraz każdej większej produkcji. I tak słysząc tu i ówdzie dobre opinie nabyłem swój egzemplarz licząc na dobry tytuł, ale na nic więcej. To co otrzymałem przeszło moje najśmielsze oczekiwania. I chyba nie tylko moje, bo gra doczekała się dwóch doskonałych kontynuacji na PS3 i kolejnej jako tytułu startowego PS Vita.




Gra jest opisywana jako przygodowa gra akcji, a rozgrywka składa się z elementów strzelania, eksploracji, elementów platformowych oraz zagadek logicznych wymieszanych w różnym stopniu w różnych częściach cyklu, ale w każdym przypadku stanowiących smakowite danie. Interesująca rozgrywka to ważny element, ale to co dla mnie okazało się najistotniejsze i co przyciągnęło mnie do kolejnych części to historia, filmowy sposób jej prezentacji oraz bohaterowie. Panie i Panowie – poznajcie Nathana Drake i jego kompanię!

W Uncharted: Drake’s Fortune poznajemy Nathana Drake, awanturnika i poszukiwacza przygód. Nathan Drake uważa się za potomka legendarnego podróżnika Francisa Drake’a, a tropiąc ślady swojego „przodka”, wspierany przez reporterkę Elenę Fischer oraz wspólnika Victora „Sully” Sullivana wpada na trop legendarnego El Dorado.  Wspomniana trójka będzie towarzyszyć nam w pozostałych odsłonach cyklu, ale developerzy z Naughty Dog mają świetną rękę do tworzenia barwnych postaci dzięki czemu w dalszych odsłonach poznajemy kolejnych bohaterów, z ulubienicą wszystkich fanów serii Chloe Frazer na czele.  Interesujący bohaterowie i świetnie rozpisane relacje pomiędzy nimi to jeden z niewątpliwych filarów Uncharted. Mamy szansę się z nimi zżyć i polubić, tak, że trzymamy kciuki za ich poczynania. Bardzo interesujące są także interakcje pomiędzy głównymi protagonistami, a ich przeciwnikami. Przeciwnicy to zawsze barwne, często niejednoznaczne postacie, scharakteryzowane nie gorzej od głównych bohaterów.  To co jednak stanowi dla mnie osobiście największy plus serii to fabuła i  sposób jej prezentacji. 

Fabularnie seria to awanturnicze kino przygodowe spod znaku Indiany Jonesa. I to chyba najprostszy sposób na opisanie czym jest Uncharted. Wyobraźcie sobie serię przygód o doktorze Jonesie przeniesioną do świata elektronicznej rozgrywki. Uwierzcie, wielokrotnie śledząc przerywniki filmowe i biorąc udział w wydarzeniach (szczególnie w perfekcyjnym Uncharted: Among Thieves) mamy uczucie jakbyśmy oglądali najlepszy film przygodowy. Każda odsłona to kolejna wyjątkowa przygoda. W Uncharted: Drake’s Forune podążamy śladami sir Francisa Drake’s aby odkryć tajemnice El Dorado. W wielokrotnie nagradzanej grze roku 2009 - Uncharted: Among Thieves szukamy zaginionej floty Marco Polo, a w Uncharted: Drake’s Deception mamy okazję zwiedzić między innymi pustynne rejony podążając śladami Lawrence z Arabii oraz sekretnej podróży sir Francisa Drake w poszukiwaniu Atlantydy Pustyni. Śledząc losy Nate’a i jego przyjaciół zwiedzimy kawał świata, a deweloperzy postarali się aby każda lokacja wyglądała oszałamiająco - wiarygodnie pod względem historycznym jak i aktualnym. Od strony graficznej Uncharted to ścisła czołówka elektronicznej rozgrywki. 

 

Interesujący bohaterowie i wciągające historie to jedno, ale to co ja szczególnie lubię to dialogi. Zarówno w wersji anglojęzycznej jak i polskiej aktorzy podkładający głosy odwalali kawał dobrej roboty (a mieli z czym pracować bo dialogi są po prostu świetne). Skrzą się humorem (kapitalny dialog kończący Uncharted: Among Thieves), chwytliwymi one-linerami i są po prostu doskonale napisane, ale najlepiej przekonać się o tym samemu grając.

Na zakończenie jeszcze raz chciałbym serdecznie polecić Uncharted każdemu miłośnikowi elektronicznej rozgrywki, a przede wszystkim każdemu komu brakuje dobrych produkcji filmowych w klimatach przygodowych. Co więcej jest to jeden z tytułów „domowniko-friendly”. Mogłem spokojnie grać, a Żona siedząc na kanapie oglądała jednocześnie świetne kino. Czy można chcieć czegoś więcej? 

wtorek, 7 lutego 2012

Michael Mann


Są reżyserzy, którzy mimo iż nie są powszechnie uważani za wielkich twórców są dla mnie wyznacznikiem dobrego kina. Jednym z nich jest bezapelacyjnie Michael Mann. Jeżeli chodzi o biznes filmowy jest to prawdziwy człowiek orkiestra – producent („Policjanci z Miami”, „Crime Story”, „Gorączka”), scenarzysta („Twierdza”, „Łowca”, „Ostatni Mohikanin”) i reżyser („Wrogowie publiczni”, „Gorączka”, „Twierdza”), który przez lata wyrobił swój charakterystyczny styl opowiadania historii. 


 Jak myślę o jego filmach to pierwsze co zawsze przychodzi mi na myśl to muzyka. Ze względu na jej jakość oraz sposób wykorzystania. Na przestrzeni lat Mann pracował w tym temacie z wieloma wybitnymi twórcami. Do „Gorączki” skomponował świetną ścieżkę dźwiękową późniejszy laureat Oscara Elliot Goldenthal, „Twierdza” zawdzięcza swój oniryczny klimat niesamowitej muzyce Tangerine Dream, a muzyka Jamesa Newtona Howarda oraz wybór utworów różnych wykonawców do „Zakładnika” to prawdziwy popis wykorzystania muzyki do budowy rytmu filmu i ilustracji poszczególnych scen. Wymieniać można dalej  ale widać na każdym kroku, że Mann ma wybitną rękę do współpracy z twórcami znającymi się na rzeczy i potrafi świetnie to wykorzystać. Według mnie czynnikiem, który powoduje, że muzyka w jego filmach jest tak mocno eksponowana to sposób opowiadania historii, gdzie oprócz „ludzkich” bohaterów bardzo często bohaterem jest otoczenie, co doskonale widać na przykładzie „Zakładnika” - tu oprócz dwójki głównych protagonistów ważnym bohaterem staje się Los Angeles nocą.

Wielką zaletą filmów Manna jest właśnie to umiejętne budowanie tła. W jego filmach środowisko jest zawsze wyraźnie nakreślone i gra istotną rolę. Widać to począwszy od najwcześniejszych filmów. W „Twierdzy” już pierwsze sekwencje umiejętnie wprowadzają nas w klimat zagubienia gdzieś w niedostępnych rejonach Karpat, miasto Los Angeles jest pełnoprawnym bohaterem „L.A. Takedown”, „Gorączki” i „Zakładnika”. Umiłowanie Manna do detali i wiarygodnego przedstawienia otoczenia widać także na przykładzie seriali jakie wyprodukował – „Miami Vice” i „Crime Story”. Nie bez przyczyny „Miami Vice” wykreowało specyficzny styl kojarzony z serialem.


Ale to co dla mnie zawsze jest najistotniejsze to fakt, że Mann ma wyjątkowo dobrą rękę do ekranizowania ciekawych historii i to z różnych gatunków (choć widać, że najlepiej czuje się w filmie policyjnym). Ma na koncie świetne ekranizacje prozy - gotycki horror jakim jest „Twierdza”, której scenariusz oparty został na świetnej i w Polsce kultowej książce F. Paul Wilsona (choć muszę wspomnieć, że mimo, iż lubię ekranizację książka wygrywa), thriller na podstawie „Czerwonego Smoka” Thomasa Harrisa znany w Polsce jako „Łowca” (ekranizację według mnie dużo lepszą od nakręconej zupełnie niepotrzebnie później wersji z Anthonym Hopkinsem), oraz „Ostatniego Mohikanina” Jamesa Feniomora Coopera. Świetnie sprawdza się także jako reżyser autorskich projektów takich jak „Gorączka” czy „Zakładnik” (z moją ulubioną rolą z dorobku Toma Cruise’a), które polecam serdecznie każdemu miłośnikowi dobrego kina. 


 „Gorączka” zasługuje na parę zdań osobno. Jest to moim zdaniem najlepszy film gangsterski ostatnich 20 lat i jeden z moich ulubionych filmów  w ogóle. To dzieło skończone z doskonałą atmosferą zagęszczającą się począwszy od wybitnego prologu, świetną muzyką oraz prawdziwym koncertem gry aktorskiej. Duet Robert de Niro – Al Pacino tworzą niesamowite kreacje i mimo, że spotykają się na ekranie ledwie dwukrotnie to śmiało można powiedzieć, że scena ich spotkania przy kawiarnianym stoliku zapisała się na stałe w historii kina. A cała reszta doskonalej obsady dostosowuje się do ich poziomu. Jeżeli ktoś jeszcze z filmem nie miał się okazji zapoznać to marsz nadrabiać zaległości!

Mann  - przez jednych uznawany za zwykłego rzemieślnika, dla mnie przypadek niedocenionego twórcy z wieloma świetnymi filmami na koncie. Jeżeli lubicie dobre filmy opowiadające ciekawe historie sięgnijcie może po film z teki Michaela Manna. Jak dla mnie to zawsze oznaka wysokiej jakości.